HET LEVEN ALS GIDS

Foto: sebastian-unrau – Unsplash

In deze tijd, waarin we moeten overschakelen van het functioneren via het verstand naar het handelen volgens ons gevoel, hebben veel mensen nog moeite om de stem van hun ziel te kunnen verstaan. Dit, omdat die van het ego nog veel luider klinkt.

Ook het leven zelf toont ons de weg, maar ook die aanwijzingen kunnen we in de wind slaan en ons toch door verstand of emoties laten leiden.

Ik deel hier graag uit eigen ervaringen, wat ik eruit geleerd heb en laat zien dat de werkelijkheid je soms met situaties confronteert die je moeilijk kunt verzinnen.

Midden jaren zestig, nadat ik mijn studie economie had afgebroken, besloten mijn vriendin en ik te trouwen. Achteraf gezien moet ik wel toegeven dat ik daar helemaal niet klaar voor was en geen flauw benul had wat zo’n huwelijk inhield en van je kon verlangen. In die tijd was ik verre van goed geaard en had moeite met het leven te doorgronden. Dus was die beslissing, op zijn zachts gezegd, een heel groot waagstuk.

Foto: nic.co.uk – Unsplash

De avond voor het huwelijk begon mijn aanstaande te twijfelen en wist niet meer of dat trouwen wel een goed idee was. In die tijd leefde ik praktisch uitsluitend door mijn verstand, had zelfs geen flauw idee wat intuïtie betekende en ontweek voortdurend mijn gevoelens omdat ze vaak te heftig, te pijnlijk waren en kon er met haar dan ook niet over communiceren.

Het leek me een ramp om alles op het laatste moment af te blazen en wist haar te overtuigen om op de valreep toch maar door te zetten.

We leefden al een tijdje samen en dat ging vrij goed, maar volgens de toen geldende gewoonten ging ik maar een nachtje bij mijn ouders slapen om haar de volgende dag bij haar ouderlijk huis te kunnen afhalen.

Toen ik daar de volgende morgen aanbelde, duurde het wel een tijdje voor de deur openging, want ze had zich verslapen …

Wij zouden naar een kerkje in een dorp zo’n vijftien kilometer verder rijden waar haar oom pastoor en ook alternatief genezer was. Haar broer bezat in die tijd een grote Amerikaanse slee, dat leek ons een passende wagen om ons daarheen te vervoeren. We hadden veel vrienden die in hun eigen wagens in een karavaan achter ons reden. Zo vertrokken we zeker met een half uur vertraging.  Op een bepaald moment passeerden wij een spoorwegovergang en zagen dat de slagbomen achter ons dichtgingen zodat de rest van de wagens moesten stoppen. Ook hierdoor verloren we nogal wat tijd.

Toen we uiteindelijk bij het kerkje arriveerden, waarin al heel wat mensen waren verzameld, kregen we te horen dat de pastoor kwaad was vertrokken. Gelukkig vonden we een familielid bereid om hem te gaan overhalen om terug te keren. En hij kwam terug, maar gunde ons in eerst instantie geen blik en begon de dienst.

Ik had een vriend gevraagd om het orgel te bespelen met onder meer de toccata en fuga van Bach. Een andere vriend, een kunstschilder en fotograaf zou de foto’s maken. Ook dat gebeurde. Ik had iemand gevraagd om de organist na afloop van de mis een enveloppe in de hand te drukken, maar later bleek, dat hij die aan de verkeerde had meegegeven.

Foto: Hao Zhang – Unsplash

Voor we weer vertrokken kwam de fotograaf naar me toe en vertelde me dat zijn fototoestel de film niet had getransporteerd omdat het mechanisme had geblokkeerd. Maar zei hij: “Trek het je niet aan, ik kom in de namiddag wel naar de receptie en maak daar nieuwe foto’s.”

Foto: Seth Reese – Unsplash

En inderdaad, tijdens de recepetie was hij goed bezig en ik wist dat zijn foto’s artistiek gezien wel de moeite waard zouden zijn.

Een week nadien belde ik hem, maar hij had nog geen tijd gehad om zich ermee bezig te houden, hoorde ik. Na weer twee weken kwam de aap uit de mouw: thuis gekomen had hij de film per abuis in het fixeerbad gestoken in plaats van in de ontwikkelaar. “Weet je”, zei hij toen, “over tien jaar ben je misschien blij dat je geen foto’s hebt.”

Ons huwelijk hield negen jaren en negen maanden stand. Zijn grap bleek toch een profetische uitspraak. We gingen uit elkaar en ofschoon zij een bijzonder lieve vrouw was voelde ik mij de laatste jaren steeds ongelukkiger. Ik droomde van een verbintenis op een veel hoger niveau. Ik wist dat dit bestond, maar was niet bij machte om dat te realiseren in de bestaande situatie en dat lag zeker niet aan haar, want om onvoorwaardelijke liefde te mogen ontvangen moet je het eerst zelf zijn. Maar daar was ik nog lang niet aan toe.

En wat heb ik van dat alles geleerd?

Ik heb een heel lange weg afgelegd en ben langzaam, stap voor stap ontwaakt. Pas veel later werd mij duidelijk in hoeverre ik al die tekens van het leven had genegeerd. Als lezer in deze tijd zou je kunnen denken: “Die man moet wel een heel dikke plank voor zijn hoofd hebben gehad.” Wat het negeren van de signalen van het leven betreft, was ik toen zeker niet de enige. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren we in een heel andere tijd en ver van het massaal ontwaken van de dag van vandaag.  In vergelijking met nu lijkt het wel een andere planeet. Uiteraard ben ik al vele jaren heel alert naar wat het leven me probeert duidelijk te maken en reageer ook vrij makkelijk op haar aanwijzingen.

Ondanks dat alles er op wees om die weg niet in te slaan voel ik niet dat ik een vergissing heb begaan. Ik heb geleefd naar rato van mijn toenmalig bewustzijn en heb aansluitend de consequenties van mijn besluiten onder ogen gezien. Ik had een dergelijke ervaring nodig om mijn ogen te openen en om verder te kunnen groeien.

Deze geschiedenis toont aan, dat elke weg uiteindelijk naar Rome leidt en dat alles op het juiste moment gebeurt, de signalen van het leven, maar ook het ontwaken om te beginnen met het uitvoeren van het levensplan van de ziel.

Ik zie vaker, als ik aura & chakrareadings doe, dat mensen ook heel lang doof bleven en blijven voor de signalen van het leven of van de ziel en vaak nu nog niet in beweging komen of met schuldgevoelens rondlopen: “Ik had toen dit, of ik had toen dat moeten doen”…

Schuldgevoelens vormen een grote blokkade in ons energiesysteem. Ze zijn het gevolg van het niet accepteren van onszelf en van ons levenspad. Als we weten dat een mens in de vijfde dimensie van bewustzijn niet oordeelt, laat staan iets of iemand veroordeelt, dan weten we waar we aan moeten werken en kunnen ondertussen best met een glimlach naar ons verleden kijken.

Foto: lesly-juarez – Unsplash